สองร้อยแปดสิบหก

เช้าวันนั้นบ้านทั้งหลังเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด ราวกับว่ากำแพงเองก็กำลังเตรียมรับมือกับพายุที่ชื่อวิกตอเรียเสมอ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับแผนการเงียบๆ ในใจ—เป็นแผนการที่เรียบง่าย เจมส์กับฉันตั้งใจจะพาแพ็กซ์ไปสวนสุนัข มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ธรรมดาจนน่าขำเมื่อเทียบกับความโกลาหลในชีวิตของเรา แต่มันมีความหมาย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ